ZONE I – Screenings ZONE II – Exhibition ZONE III – Workshop ZONE IV – Other
Διασχίζοντας ένα προεισαγωγικό περιβάλλον. ZONE II Η φωνή έχει γίνει χώρος. Δεξιά της εισόδου/εξόδου, στο νοτιοανατολικό μέρος. Δύο χοάνες ανακοινώσεων στραμμένες διαγωνίως. Φωνή 2: Μια καταχθόνια μηχανή ετοιμάζεται να δράσει. Παντού πρόκειται για μηχανές και καθόλου με τη μεταφορική έννοια. Φωνή 1: Για μηχανές μηχανών με τις συζεύξεις τους, με τις συνδέσεις τους. Φωνή 5: Εκείνο λειτουργεί παντού, πότε ασταμάτητα, πότε με διακοπές, εκείνο ανασαίνει, εκείνο θερμαίνει, εκείνο ενσωματώνει, εκείνο τρώει.Φωνή 1: Μάρθα είπα, τι είναι αυτό το κατασκεύασμα? Μεταξύ της εισόδου/εξόδου και της προεξοχής του βορειοδυτικού τοίχου. Πάνω σε μεταλλική βάση στέκεται η μεγάλη μηχανή, 2μ ύψος, 1.5μ πλάτος, που υποδύεται την εικαστική εγκατάσταση. Είναι ανοιχτή και ταυτόχρονα κλειστή. Έχει 11 στόματα στην πίσω πλευρά που μιλάνε ακατάπαυστα, αλλά δεν ακούγονται. Οι φωνές βρίσκουν δίοδο εισόδου από το στόμα του επισκέπτη για να ακουστούν μέσα στο κεφάλι του, μία προς μία, εάν επισκέπτης και μηχανή έρθουν σε επαφή, εννοούμε πραγματική – σωματική. Δεξιά της μηχανής, στο βορειοανατολικό τοίχο. Η επιφάνεια φέρει αφίσα, η αφίσα φέρει μελάνι ηλεκτρικό. Η αφή ως καλός αγωγός απελευθερώνει διάλογο κυκλικό, σε φορμά αρχαϊκό, γύρω από την κατάβαση. Μια κατάβαση ίσως ενδεχόμενη, ίσως προς το υπόγειο, ίσως και όχι. Φωνή 3: Πως θα ημπορέσω να ρθω, αν ‘συ φοβάσαι, πού ‘σαι στους δισταγμούς μου ο θαρρευτής μου πάντα; [Dante Alighieri, Θεία Κωμωδία] Φωνή 2: Όταν θα βλέπω καλύτερα το προς παρατήρηση αντικείμενο. Φωνή 4: Ας προσπαθήσουμε να εξετάσουμε λεπτομερέστερα τους τύπους κινήσεων των ματιών που χρειάζονται για να δημιουργήσουμε τις αισθητηριακές συνθήκες αντίληψης κατά τη διάρκεια στατικότητας ενός στοιχείου του ακίνητου αντικειμένου. Κατεβαίνοντας στο υπόγειο, πλάσματα μικρά, αυτόφωτα και αυτοφυή, αυτοποιούνται. Η εικαστική και ακουστική μορφή της σύνθεσης δεν αφήνει περιθώρια παρεμβολών και αφηγήσεων. Εκεί περιβάλλομαι και περιβάλλω. Εκτός της δικής μου σκιάς και άλλες κινούνται στις σταθερές επιφάνειες. Σήμερα μέτρησα 33 και 1 νεκρό. Φωνή 2: Να το κοιτάτε από κοντινή απόσταση με το ένα μάτι κλειστό για περίπου 1 ώρα. Φωνή 5: Ίσως ο σύγχρονος καλλιτέχνης έφτασε σε αδιέξοδο. Αρνούμενος την τυραννία των νοημάτων. Μια πρόοδος και μια καθυστέρηση. Έργα αυτοαναφορικά, έργα εφήμερα. Το νόημα μπορεί να γεννηθεί ή να μη γεννηθεί. Το υποκείμενο τίθεται υπό αμφισβήτηση.
Φωνή 1: Να αφήσει την ιδιοσυγκρασία του ελεύθερη και να επιλέξει υλικά που τη διεγείρουν.
Φωνή 4: Δεν θα σε αφήσω μόνο. Φωνή 1: Άφησέ με μόνο. Φωνή 3: Ο θυμός με παρασύρει καμιά φορά σε ελαφρές γλωσσικές υπερβολές- δεν μπορώ να στεναχωρηθώ γι’αυτές. Φωνή 2: Έχω την εντύπωση πως ολόκληρη η γλώσσα είναι μια γλωσσική υπερβολή. Φωνή 3: Απομακρύνομαι όλο και περισσότερο από την ιδανική τελειότητα της πρώτης ιδέας. Φωνή 1: Να αφήσει την ιδιοσυγκρασία του ελεύθερη και να επιλέξει υλικά που τη διεγείρουν. Στοπ της ροής Φωνή 2: Τώρα βλέπω, είπα, ότι η ζωή του Ροιτχάμερ, ολόκληρη η ύπαρξή του, δεν απέβλεπε σε τίποτα άλλο παρά μόνο στην πραγμάτωση του Κώνου. Κάθε άνθρωπος έχει μια ιδέα που τελικά τον σκοτώνει. Μια ιδέα που του παρουσιάζεται και που την ακολουθεί και που τελικά αργά ή γρήγορα και πάντοτε με τη μεγαλύτερη ένταση τον σκοτώνει-τον εκμηδενίζει [Thomas Bernhard, Διόρθωση]. Φωνή 5: Δεν γνωρίζω παρά μόνον τις πράξεις των ανθρώπων, αλλά οι άνθρωποι υποκαθιστούν στα μάτια μου οι μεν τους δε. Σε τελευταία ανάλυση, τα έργα μονάχα μας κάνουν διαφορετικούς [Guy Debord, Ουρλιαχτά για χάρη του Σαντ]. Η φωνή λέει πως αυτό κάποια μέρα θα σταματήσει. Φωνή 2: Εμένα ευτυχώς δεν μου πέφτει λόγος. Τοποθετώντας το μικρόφωνο σε διαφορετικές θέσεις απελευθερώνεται το ακουστικό από το οπτικό πεδίο. Στοπ της ροής