kammerspiel_project space is (not) an in situ experiment on visual and auditory forms expanding the limits of the human sensory apparatus.
in 3acts pre-post/meta.         is (not) /      Μία προσπάθεια στο να ορίσω το ζήτημα του χώρου ως δομή, ως αισθητική, ως διαδικασία [αλλά και να οριστώ από αυτή], έρχεται αντιμέτωπη με την ίδια τη διττότητα της [αρχικής τουλάχιστον] σημασίας της. Αυτής, που αφενός τη θέλει να υπακούει σε κανόνες αυτονομίας και μοναδικότητας ενός αυτοτελούς έργου [ως ζώσα εγκατάσταση] και αφετέρου να επανακαθορίζεται διαρκώς, σύμφωνα με τις διαφορετικές υποκειμενικότητες που το “κατοικούν”, που το αποσυνδέουν, που το επαναλειτουργούν, ενεργοποιώντας πάντα τον μηχανισμό του προθέματος meta και εντείνοντας τη σύγχυση του αυτοαναφορικού του context -όταν το επιφαινόμενο πρόθεμα ερμηνεύεται ως η διαλεκτική αντιπαράθεση του μεταβατικού των καταστάσεων και των έργων που επισυμβαίνουν. Συνεχίζοντας την προσπάθεια αποδόμησης και χωρίς να αμφισβητώ τη βασική του ιδιότητα και λειτουργία ως project space μεταβαίνω στο context του post προθέματος (η σειρά δεν έχει σημασία) θεμελιώνοντας αρκετές αρνήσεις και μερικά συμπεράσματα.

Οι χαρακτήρες, τα αυτόματα, τα πλαίσια, τα πισωγυρίσματα, οι χρονικότητες, οι συνέχειες, τα αίτια, τα αποτελέσματα, οι ρήξεις, τα κενά, η ιστορικότητα, οι ασυνέχειες, τα ξεσπάσματα,        η άρνηση, η κανονικότητα ή μη,        η γλώσσα, η μεταγλώσσα, οι συμβολισμοί, οι αφηγήσεις,   οι μετα-αφηγήσεις, το εφήμερο,           το υποκείμενο,        το υποκείμενο που δεν ξέρει τι είναι, το αντικείμενο,     οι επινοήσεις, οι μετωνυμίες,           οι μεταθέσεις,             ο κατακερματισμός,      η αποσπασματικότητα, το Α που είναι διαφορετικό από το Β, η αυτο-αναίρεση, το βίωμα, η ψυχολογία, η σχιζο-ανάλυση, το τυχαίο, το υπάρχον, η τελεολογία, η μεγέθυνση ή σμίκρυνση, το νόημα, το μη-νόημα, η μνήμη, το γίγνεσθαι, το χάος, ο ορθολογισμός, η γραμμικότητα ή μη. Από αυτές τις εξατομικευμένες επινοήσεις κατασκευάζω ιδιοποιημένες εικόνες που προοδευτικά εμφανίζω-εξαφανίζω-αναποδογυρίζω, σε ένα παροντικό ή εγγεγραμμένο    play-delay mode. Εισχωρώ στο pre, στην ίδια την πράξη της δημιουργίας, στο συνειδησιακό, στο ΕΙΝΑΙ που είναι αυτό που ΕΙΝΑΙ και     πού                καθορίζεται ή ετεροκαθορίζεται από σκοπούς, από επιθυμίες, από το βλέμμα του ΑΛΛΟΥ ή του εαυτού, που δραματουργικά αφορμάται  από        τη μέθοδο της αποστασιοποίησης/της περιπλάνησης/της μεταστροφής, συμπεριλαμβανομένης της απόστασης και της προοπτικής από τα πράγματα και τις σχέσεις. Απελευθερώνω εντυπώσεις ή προαναγγέλλω νέες, παίζοντας με τα αντανακλαστικά, με την επαναληπτικότητα, με την οπτικότητα, ικανοποιώντας την όραση ή όχι,    για ένα παραληρηματικό assemblage εικόνων και ήχων αποκομμένων από το συνειδησιακό συμφραζόμενο. Σύμφωνα με αυτό το μοντέλο αναπαράστασης που ο θεατής ή ο δημιουργός αναγνωρίζει ή θέλει να μοιράζεται κοινά σημεία, ορίζω το kammerspiel στο τώρα, με τη ρευστότητά του, ως έναν τρόπο προσέγγισης της υποκειμενικότητας που ρόλος της είναι να εκφράζεται ή να χάνεται σε έναν χώρο που αναδύεται από την υποκειμενικότητα, παρά μία επινόηση/παραγωγό της υποκειμενικότητας. Με αυτήν την έννοια είναι μία προσέγγιση στην ύπαρξη ως ένα ον καθ’υπέρβαση, που στοχεύοντας πέρα από αυτό που είναι, επιδιώκει να γίνει αυτό που ακόμα δεν είναι. Déjà vu. Αυτή είναι  μνήμη της θεωρίας, ή η σύγχρονη νοηματοδότηση των πάντων, ή ένα τελετουργικό πέρασμα από τη μία στιγμή στην άλλη, από τη μία κατάσταση στην άλλη, από τη μία πράξη στην άλλη, από το ένα στο άλλο, ή η δυσκολία του να ερμηνεύσω τα συμπτώματα και να ενώσω τα σημεία, ή ένας τρόπος θέασης του έκθετου υποκειμένου με το μάτι της αντίληψης να ταυτίζεται με αυτό της κάμερας. Kammerspiel γερμανικός όρος που αναφέρεται στο θέατρο δωματίου (kammer: δωμάτιο, spiel: θέαμα, δράμα, παίξιμο). Υποδηλώνει έναν τύπο μικρού θεάτρου που εμφανίστηκε στη Γερμανία στις αρχές του 20ού αιώνα με σκοπό να παρουσιάζει έργα σύντομα, με λίγα πρόσωπα σε οικεία ατμόσφαιρα περισυλλογής, πιο προσωπικά, όπου –εξαιτίας της στενότητας του χώρου– υπήρχε μεγαλύτερη αμεσότητα. Στον κινηματογράφο το κάμερσπιλ έδινε έμφαση στην ενδόμυχη και νατουραλιστική ψυχολογική ανάλυση και τα πρόσωπα ήταν επιδέξια τυποποιημένα, με επιμονή στο συμβολισμό και στην αλληγορία, στο σκηνικό που κατασκευαζόταν με ρεαλιστικό τρόπο εντός χώρου και μια σκηνοθεσία που υπογράμμιζε μια υπερέκφραση, πολύ κοντά δηλαδή στο κίνημα του εξπρεσιονισμού. Οι καταβολές του δόθηκαν ακολουθώντας το πρότυπο της Kammermusik (μουσική δωματίου, έργα δωματίου).